Piotr Bruzda - w pierwszej połowie lat siedemdziesiątych był liderem i podporą wrocławskiej drużyny, był wielokrotnym reprezentantem Polski. Wraz z Edwardem Jancarzem w 1975 roku zdobył srebrny medal Mistrzostw Świata Par na żużlu, a rok wcześniej zdobył brązowy medal Indywidualnych Mistrzostw Polski.

Można powiedzieć, że wraz z zakończeniem kariery przez Piotra Bruzdę, w klubie zakończył się pewien etap, a pozostałe po nim puste miejsce w kadrze drużyny było nie do zastąpienia przez wiele lat.

Zginął 22 stycznia 1996r.

---

Kariera Tommy'ego Knudsena na dobre ropoczęła się w 1979 roku, gdy trafił jako rewelacyjnie zapowiadający się junior do ówcześnie najlepszej ligi na świecie - Gulf Oil British League. Odnosił wiele sukcesów i już w w debiutanckim finale IMŚ zdobył brązowy medal, przegrywając srebro w barażu z Ole Olsenem. Kolejne lata to pasma sukcesów oraz niestety kontuzji.

Ta najtragiczniejsza wydarzyła się na początku lutego 1989 roku. Podczas turnieju w Australii Tommy upada na tor i łamie kręgosłup. Natychmiast jest operowany. Był bliski myślom o całkowitej rezygnacji z żużla. Mało przecież brakowało by resztę życia spędził na wózku inwalidzkim. Zaczęła się rehabilitacja, żmudne i bolesne ćwiczenia. Przez półtora roku Knudsen zajmował się rasowaniem silników innym zawodnikom, np. Kelvinowi Tatumowi. Prawda jest bowiem taka, że od roku 1980 Tommy sam pracował przy swoich silnikach. Po naradach z rodziną i intensywnych ćwiczeniach zdecydował się powrócić na tor. Pod koniec 1990 roku odjechał sześć meczów. Co za charakter! Cały żużlowy świat oddał hołd Tommy'emu Knudsenowi, kiedy w 1991 roku zajął czwarte miejsce w finale IMŚ w Goteborgu. Pokonał własną słabość oraz wielu rywali...

W 1992 roku Tommy zdecydował się na starty w lukratywnej polskiej lidze i za poręczeniem Kelvina Tatuma trafił do beniaminka ekstraklasy - Sparty Aspro Wrocław. "Przyszedłem tu dla nowych doświadczeń, także aby zarobić i dlatego, że lubiłem polskie tory, na których przedtem wielokrotnie startowałem" - wspomina Tommy. Kiedy w 1993 roku powstało Wrocławskie Towarzystwo Sportowe, jego prezes Andrzej Rusko z trenerem Ryszardem Nieścierukiem także sięgnęli po Tommy Knudsena jako głównego "straniero". I mieli nosa! W latach 1993-95 trzykrotnie pod rząd wrocławska drużyna wywalczyła złoty medal w rywalizacji polskiej ligi. Najlepszym zawodnikiem tej złotej ekipy był oczywiście Tommy, był także jej dobrym duchem. Prowadził zespół od zwycięstwa do zwycięstwa... "Te ligowe mistrzostwa dla Wrocławia to było coś wspaniałego w moim życiu. Radowało się z nami tak wielu kibiców, przeżywałem tu piekne dni." Knudsen, jak mówi, będzie to pamiętał do końca życia...

---

Edward Kupczyński - niekwestionowany lider wrocławskiego zespołu w latach 50. Zdobywca największej ilości medali w rozgrywkach o Indywidualne Mistrzostwo Polski spośród wszystkich zawodników Sparty.

---

Konstanty Pociejkowicz - do Wrocławia przyjechał w 1949 roku, gdzie po raz pierwszy oglądał zawody żużlowe. "Z niedowierzaniem i strachem obserwowałem pierwsze zawody" - tak wspominał późniejszy znakomity zawodnik wrocławskiej drużyny, której był wierny do zakończenia kariery pomimo licznych propozycji zmian klubu.

Po odejściu Mieczysława Połukarda, a później Edwarda Kupczyńskiego stał się liderem zespołu. W roku 1960 osiągnął największy indywidualny sukces w postaci tytułu Indywidualnego Mistrza Polski. Jeździł bardzo odważnie, brawurowo, nigdy nie godził się z porażką. Taki styl bardzo imponował publiczności na Stadionie Olimpijskim, która z zapartym tchem podziwiała poczynania swojego idola. Niestety, częste upadki i kontuzje eliminowały Pociejkowicza z wielu znakomitych imprez, przez co z pewnością nie osiagnął tyle, ile mógł.

Doceniony został także za granicą, szczególnie w Angli. Tamtejsi promotorzy nadesłali imienne zaproszenie dla zawodnika na starty w ich lidze, jednak w roku 1960 zarząd klubu nie wyraził na to zgody i szansa przepadła. O wielkiej klasie Pociejkowicza świadczył także fakt, iż jako jeden z nielicznych pokonał tak znakomitych żużlowców jak Peter Craven, Ove Fundin czy Bary Briggs.

W roku 1995 otrzymał prawdopodobnie najcenniejsze wyróżnienie w postaci wygrania plebiscytu "Słowa Polskiego" na najlepszego zawodnika w historii wrocławskiego klubu. Żużlowiec został doceniony przez sympatyków, niestety nie był doceniany przez klubowe władze. Za lata poświęceń na rzecz klubu na zakończenie kariery otrzymał walizkę i talerz...

Zmarł 18 czerwca 2003r.

---

Robert Słaboń - był niekwestionowanym liderem drużyny w drugiej połowie lat siedemdziesiatych. W tym okresie przyniósł "Sparcie" najwięcej osiągnięć w zawodach indywidualnych w postaci dwukrotnego zdobycia Złotego Kasku (1979 - 1980) oraz dwukrotny brązowy medal Indywidualnych Mistrzostw Polski (1978 - 1979).

Najbardziej udanym sezonem był 1979, kiedy oprócz wspomnianych wyżej osiągnięć bronił barw narodowych w finale Indywidualnych Mistrzostw Świata w Chorzowie oraz finale Drużynowych Mistrzostw Świata w Anglii.

Sezon 1982 był ostatnim, w którym Robert Słaboń reprezentował Spartę Wrocław. Pogłębiający się kryzys zmusił go do odejścia, a nowego pracodawcę znalazł w Lublinie.

Był kontynuatorem rodzinnych tradycji. Jego ojciec - Adolf Słaboń (zmarł 11 czerwca 2005r.) przez wiele sezonów był podporą wrocławskiego klubu. Dziś z powodzeniem na żużlowych torach walczy syn Roberta - Krzysztof.

---

Jerzy Trzeszkowski - zawodnik, który w swoim dorobku posiada największą ilość występów w finałach Mistrzostw Świata ze wszystkich zawodników Sparty. W 1967r. wraz z kolegami z reprezentacji zdobył srebrne medale Drużynowych Mistrzostw Świata. W tym samym roku wystąpił w finale Indywidualnych Mistrzostw Świata, gdzie sklasyfikowany został na 16 pozycji.

W 1969r. odniósł sukces na "krajowym podwórku" w postaci brązowego medalu w Indywidualnych Mistrzostwach Polski. Przez wiele sezonów był liderem i podporą wrocławskiej drużyny. Karierę sportową zakończył w 1974 roku.

<< Powrót